De Prinses en de kikker

Er was eens een oosterse Prinses, haar naam was Mie. Die naam had haar vader haar gegeven omdat ze vooral aan zichzelf dacht. Ze haatte haar vader. Prinses Mie wilde een Prins trouwen. Een Prins die alleen maar aan haar dacht, net zoals zij alleen maar aan zichzelf dacht. De Prinses wist dat de Prins die ze zocht er uit zou zien als een kikker. Als ze hem had gevonden moest ze de kikker kussen en dan zou hij veranderen in een Prins. Net als in een sprookje. “Maar welke kikker in mijn land is nu eigenlijk mijn Prins? “, vroeg ze zich af. Ze bedacht een plan om de kikker die eigenlijk een Prins was te vinden.

Alle mensen in het land kregen de opdracht zo veel mogelijk kikkers te vangen en naar het kasteel van Prinses Mie te brengen. Iedere kikker werd aldaar door de Prinses gekust. Als de kikker niet in een Prins veranderde werd de kikker dood getrapt. Hiervoor werden speciale lakeien aangesteld met grote stevige politieboots aan. Vanuit het hele land kwamen de onderdanen naar het paleis met emmers, potjes, doosjes en blikjes vol met kikkers. Dagenlang werden, aan een stuk door, duizenden kikkers door de lakeien doodgetrapt. De vloeren in het paleis liepen vol met een stinkende drab van dode kikkers. Geen enkele kikker veranderde in een Prins. Prinses Mie kreeg een hele vieze smaak in haar mond. Maar ze ging stug door want ze wilde haar Prins vinden. Ze at bijna niet en ze sliep bijna niet. De hele dag en een groot deel van de nacht kuste ze kikkers. De vieze smaak werd zo ondragelijk dat ze voortdurend misselijk was en soms moest overgeven. Er was een schimmel ontstaan rond haar mond.

Plotseling, op een dag, gebeurde het. De kikker die ze zojuist gekust had veranderde in een Prins. Daar stond hij voor haar. Hij had een beetje overgewicht en was al wat kalend, maar hij was een echte Prins. Ze vond hem geweldig. “Kus me!”, riep ze uit. De Prins aarzelde even en kuste haar toen. “Waarom aarzel je?”, vroeg ze. “Nou ja”, antwoordde de Prins “Ik vind je erg leuk en wil met je trouwen maar je hebt braaksel en schimmel rond je mond”. “Whaaat!” gilde ze, “Hoe durf je. Dat heb ik voor jou over gehad, anders had ik je nooit gevonden. Lakeien trap hem dood!”. Er stormde een peloton lakeien binnen en ze trapte de prins dood met hun zware politieboots .

Prinses Mie was ontroostbaar. Ze had haar Prins - die alleen aan haar dacht - niet gevonden. Ze weende vele dagen en nachten. Er ontstond een zee van tranen die vanuit haar torenkamer langs de trappen naar beneden stroomde en de slotgracht inliep. Dat was echter wel gunstig want daar stond, vanwege aanhoudend droog weer, al lange tijd nagenoeg geen water in. Ze leefde nog lang en ongelukkig.

Mei 2010